Stop de uitverkoop van de beschaving
Ervaringen
Ik ben door financiële moelijkheden uit het tandplus pakket gehaald zonder mededeling. Met de overgang naar de euro moet ik mijn tandarts zelf betalen. Nu komen er verhogingen aan; ik weet niet meer hoe ik als single rond moet komen. Ik heb uitgerekend dat ik als werkende minder dan bijstand heb, ik heb geen huursubsidie, kan geen gebruik maken van de extra voorzieningen. Ik zie mij over een paar maanden mijn huis maar opzeggen en een oude camper kopen en dan maar aan de kant van de weg gaan staan. Kan ik mischien nog sparen voor de tandarts.
H.Fraas,
Eindhoven
Momenteel zit ik in de ziektewet. Al jaren heb ik last van vage klachten en de reguliere geneeskunde kon niets meer doen dan constateren dat ik mijn gebreken een voor een tijdelijk oplossen. Bij gebrek aan oorzaak werd mij vriendelijk verteld dat ik terug moest komen als ik meer klachten had. Zo sliep ik 4 jaar geleden 22 uur per dag en was er candida geconstateerd. Toendertijd was dit niet bekend bij arboartsen, dus ze dwongen me weer naar het werk te gaan. Uiteindelijk blijkt nu dat ik HPU heb, een erfelijke stofwisselingsziekte die veel bijverschijnselen kent o.a. candida. Wederom ben ik genoodzaakt het middels de alternatieve geneeswijze op te lossen. Wederom wordt dat door de arbodienst niet serieus genomen en wederom word ik gedwongen te gaan werken terwijl ik dit echt niet kan. Daarnaast wordt dit alles niet vergoed door de verzekering en lopen de kosten hoog op. Ziek zijn is erg, maar daar kan je mee leren leven. Onbegrip en niet serieus genomen worden is veel erger. Ik heb gelukkig een goed inkomen, waardoor ik bij machte ben om dit te bekostigen. Ik weet echter dat er heel veel mensen zijn waarbij deze strijd nog veel moeilijker is of zelfs de strijd niet kunnen aangaan ivm geldgebrek. Wat zou het toch fijn zijn dat artsen stoppen met het uitgangspunt dat ze alles beter weten en meer open gaan staan voor mede collega's die hetzelfde beroep beoefenen enkel alleen een andere taal spreken "de taal van de alternatieve geneeswijze". Tuurlijk zitten er kwakzalvers bij, echter dat is een kwestie van het kaf van het koren scheiden.
A. Altenburg,
Amsterdam
Midden jaren 90 kwam ik thuis van een nachtdienst en zag een man onder aan mijn portiek staan die met een volle krantentas aanstalte maakte om weg te komen. Dit was voor mij niet vreemd omdat er regelmatig een ochtendkrant bezorgd werd bij mijn buurman op portiek. De trap oplopend kreeg ik toch een vreemd gevoel want er hing een "Weedlucht" op het¨portiek en een dekbed aan de leuning. Maar de voordeur was op slot. In huis zag ik echter dat er ingebroken was en dat mijn computer kast en video verdwenen waren. Ik heb hierop de politie centrale gebeld en vertelde dat ik kort daarvoor oog in oog met de vermoedelijke inbreker had gestaan. De centralist trok mijn woorden in twijfel en ging een hele discussie met mij aan, maar beloofde een wagen te sturen. geirriteerd door de inbraak en ook de houding van centralist besloot ik zelf ook met de auto naar de inbreker te zoeken, maar vond hem niet.
In de auto realiseerde ik me, dat de centralist niet naar het signalement had gevraagd. Ik heb hierop thuis weer naar de centrale gebeld en het signalement doorgegeven. Inmiddels was het ongeveer 7 uur een half uur na het eerste telefonische contact met de centralist. Met mijn vrouw was ik tot de conclusie gekomen dat het goed was dat zij niet wakker was geworden en dat mijn dochter bij haar in bed lag. De inbreker had nota bene het dekbed hoes gebruikt voor het vervoer van de apparatuur naar zijn fietstas. Hij had gelukkig zijn zaklantaarntje laten liggen zo'n ouderwetse platte zaklantaarn van glad metaal, waar eventuele vinger afdrukken goed te vinden waren.
Toen het 09:30 uur was, had ik nog niets van de politie vernomen en besloot te bellen. Ik kreeg daar een vriendelijke centraliste aan de lijn en vertelde dat ik die ochtend had gebeld. Zij vertelde mij dat er niets terug te vinden was over wat er die ochtend gebeurd was Zij beloofde dat er onmiddelijk iemand zou komen. Inderdaad, er stonden binnen korte tijd twee agenten voor mijn deur. Deze keken wat rond en vertelde mij dat er weinig door de technische recherche gevonden kon worden. Terwijl ik ze had verteld dat mijn vrouw er zorgvuldig op toe had gezien dat niemand de zaklantaarn aan zou raken. Moest ik ze erop wijzen de zaklantaarn mee te nemen. Tot mijn stomme verbazing pakte de agent de zaklantaarn met zijn volle hand beet en stak hem in zijn zak. Ik begreep toen dat ze de zaak helemaal niet serieus wilden behandelen. zij adviseerde mij aangifte te doen bij het bureau in de wijk.
Daar aangekomen zag in de hal een loket met een bordje en een drukbel. Op het bordje stond het opschrift "Bij afwezigheid bellen". In een zijkamertje zag ik een man achter een PC, die een aangifte opnam van een vrouw. Ik besloot te vragen of nu ook moest bellen. Ik kreeg van de man het barse antwoord; Je ziet toch dat ik bezig ben. Afgebluft ging ik zitten wachten. De vrouw vertrok terwijl de pollitie medewerker nog driftig aan het typen was. Na een tijd keek hij mij aan en ging hij bellen. Kennelijk sprak hij met een collega want hij zei "Ik heb hier iemand voor een aangifte." Ja ik heb nu geen tijd." Hij hing op en zei dat er nu niemand was om me te helpen en dat ik later op de dag terug moest komen.
Inmiddels zwaar geiiriteerd van vermoeidheid en van de desintresse van de politie, vertelde ik de man dat ik direct geholpen wilde worden omdat de politie naar mijn inziens die dag genoeg steken had laten vallen, maar de man vertelde mij; "take it or leave it." Ik sprak hierover met een kennis die ook politieagent is. Deze wist mij te vertellen dat het tijdstip van de melding naar de centrale ongeveer de tijd van het wisselen van de dienst was en dat men dan niet zo happig is op het aannemen van zaakjes. Verder vertelde hij dat inbraak de laagste prioriteit heeft. Ook deelde hij mij mede dat ze verzuimd hadden om slachtofferhulp aan te bieden omdat een inbraak toch vaak een grote impact heeft op de bewoners. Nog vervelender vond ik om te horen dat bedrijven wel een recherche onderzoek krijgen. Hierbij vraag ik me af; Wie lijdt er nu meer onder een inbraak een bedrijf of een gezin die thuis niet eens veilig kan liggen slapen. In een bedrijf zal niemand er psychische schade aan overhouden. Ik en mijn gezin hebben nog steeds last van angst dat er ingebroken wordt. Zitten soms rechtop in bed van vreemde geluiden. Pas geleden zag ik op het nieuws dat een Openbaar Ministerie de Politie opdracht gaf om zich alleen om nog met de zware delicten bezig te houden. Inbraken e.d. moeten de laagste prioriteit hebben. Ik vermoed dat die mensen zelf nog nooit een inbraak hebben meegemaakt. Ze weten nu dat ze niet meer gepakt worden. Ik vraag ik me af of er wel voldoende kwaliteits controle op de dienst uitvoering van de uitvoerende bij de politie is. Thuis behoor je je veilig te voelen. Pas als je zoiets zelf ondervind weet je wat voor impact het heeft. Ik vind dat inbrekers kosten wat het kost streng aangepakt moeten worden zodat zij zich wel tweemaal bedenken voordat zij gaan inbreken. Wat mij opvalt dat de politie in de stad alleen op de hoofdwegen surveilleert en het lijkt of ze de wat moeilijkere straatjes mijden. Het lijkt me ook dat er wat meer agent te voet door de straten moeten gaan surveileren. Lopend zie je meer als in de auto. Ik zie nooit agenten door woonwijken lopen. Ze lopen alleen door winkelcentra en als er eventueel een evenement aan de gang is. Mijn conclusie is dat er veel schort aan de kwaliteitscontrole van de het uitvoerend politiepersoneel.
Ook wil ik hiermee aangeven dat de overheid de laatste jaren veel heeft verkwanseld. Zoals ook de zorg en de NS.
Simon
CHRONISCH ZIEK ZIJN, IS OORLOG VOEREN!!!
Als moeder van twee chronisch zieke studerende zoons (ernstige astma, COPD en allergie) voer ik al 22 jaar een heftige strijd. Een kind met allergie, kán geen metselaar timmerman o.i.d. worden, dus... MOET een goede opleiding hebben. En dat begint al op de basisschool. Door de "vicieuze cirkel" ziek, inhalen, ziek, inhalen, heeft zo'n kind extra hulp nodig. Wáár háál je die?? Antwoord: Door zélf de speld in de hooiberg te gaan zoeken. Het heeft mij tien jaar van mijn leven gekost, maar één zoon studeert nu op de EUR en een op de Hogeschool in Rotterdam. Had ik naar de "professionals" geluisterd, zaten mijn beide zoons NU thuis met een WAJONG uitkering. Door deze ziekte (erfelijk) moeten we met vier chronisch zieken van een bijstandsuitkering rondkomen, terwijl mijn man 33 jaar bij dezelfde baas werkte, was ploteling"te stoffig" in het bedrijf!?!? Iemand met "Een vlekje" wordt in deze maatschappij met een bot mes de strot doorgesneden. (ziektewet werd geprivatiseerd). Mijn schrikbeeld voor de toekomst: Als chronisch zieken niet vanaf de schoolbanken extra aandacht ktijgen worden zij de WAO'ers van de toekomst.
Gonny Andreas
BERGEN OP ZOOM